یکی از ویژگی های حکومت های دیکتاتوری در قرن ما و در کشورهای مختلف « تغییرات و اصلاحات روبنایی » آن هم با زور و فشار است . در نظام های دموکراسی و آزادی ، هـــمه ی افراد جامعه خود را در ساختن آن شریک می بینند و در انجام برنامه های اصلاحی و پیشرفت نهادهای اجتماعی شرکت می کنند . در سیستم دیکتاتوری برنامه های عمرانی شکل نمایش می گیرد و عصر رضاشاه مرحله ی اوج اصلاحات نمایشی بود . قضیه ی ماستمالی کردن دیوارها از حوادثی است که در عصر رضاشاه اتفاق افــتاد و مدت ها موضوع شوخی های محافل و مجالس بود . روزنامه ی مردامروز به سردبیری محمد مسعود ، این حادثه را در یکی از شماره های خود این گونه نقل می کند :   « هنگام عروسی اعلیحضرت شاهنشاهی و علیا حضرت ملکه ی فوزیه چون مقرر بود میهمانان مصری و همراهان عروس به وسیله ی راه آهن به جنوب تهران وارد شوند از طرف دربار و شهربانی دستور اکید صادر شده بود که دیوارهای تمام دهات طول راه و خانه های دهقانی مجاور خط آهن را سفید کنند . در یکی از این دهات چون گچ در دسترس نبود ، بخشدار دستور می دهد با کشک و ماست که در آن ده فراوان بود دیوارها را موقتا سفید نمایند و به این منظور ، متجاوز از 1200 ریال از کدخدای ده گرفتند و با خرید مقدار زیادی ماست کلیه ی دیوارها را ماستمالی کردند ! »محمود حکیمی ، داستان هایی از عصر رضا شاه ،انتشارات قلم ، تهران ، چاپ سوم ،1374، ص 317