آبلوموف

خبر این گونه آغاز می شود : تصادف حین رانندگی با موتور وسپا ضربه ی مغزی و مرگ ! ماتَرک : از مال دنیا هیچ ... وراث : دخترکی که هنوز از شیر نگرفته اند و زنی که در بهار بیست و دو سالگی بیوه است !

روی ترمز می زنم                                                                                شیشه ای تخت و صیقلی به پیشانی ام بوسه می زند و صدایی مثل شکستن قلنج گردن جیغ و گریه گریه ...تشنج و غشوای زنم !ریمل سیاه روی گونه اش پخش می شود .عابران مثل زنبور هجوم می آورند من دیگر او را نمی بینم جیغ آمبولانس و زنم سنگ تمام می گذارند نمی دانم چرا بال در آورده ام بال های سفید و قوی خدایا انگشتان و ذهنی قوی خواسته بودم این بال ها و تن پر کُرک چیست ؟!

گرمای مطبوع داخل ماشین پلک هایم را سنگین کرده بود . به اتومبیلی که جلوتر از من پارک کرده بود خیره شده بودم . یک مارک معروف و شیک و احتمالاً چند صد میلیون قیمت . چیزی که بیشتر حواسم را جمع خودش کرد و خواب از چشمانم پراند رد دو کف دست سرخ  رنگ بود که یکی روی پلاک و دیگری کمی بالاتر سمت چپ در صندوق عقب دیده می شد .   داشتم مفهوم آن را در ذهنم مرور می کردم که کامیونی غرش کنان از کنارم گذشت . خواستم شیشه ی پنجره را بالا بدهم تا از دود سیاهش در امان باشم که دیر شده بود و در میان ابر سیاهی که از خود به جا گذاشته بود کلمات درشت پشت کامیون را به زحمت می دیدم که نوشته بود :                                                                  « بیمه اش کردم به نام احتیاط »

این که بنشینی و شعر بنویسی ، خنده دار است نه ؟! با غم نان ، شاعر با غم نان چه باید بکند ؟ غم دین غم آزادی و هزار و یک غم دیگر به کنار ! با غم نان چه باید کرد ؟ غم عشق را چشیده ام غم دین را به جان خریده ام آزادی را از دور به نظاره نشسته ام با شکم گرسنه اما این ها حرفی بیش نیست . صدای ناله های شکمم را می شنوی ؟ سخت بی حیاست ، شکمی که خالی مانده است !

چیزی برای گفتن ندارم حرفی برای ساختن کلمه کلمه ای برای جمله ای کوتاه یا بلند جوان تر که بودم آرزو داشتم قصه ای از غصه هایم بسازم که بیش از یک پاراگراف باشد جهانی در حد یک داستان مینی مال انگار راه درازی در پیش است  و اول راهم راحت بگویم هنوز همان نقطه ام نقطه ( . )

دیگر نه آفتابی بر چهره داریم و نه کلیدی در جیب که درهای برف را باز کنیم و آفتاب را به خانه ببریم نه دیگر به چشم می آییم ونه هیچ کس صدایمان می کند شب که می شود چراغ را از اتاق ها می گیرند و شب نوشته ای تا به ابد ناخوانده می ماند اینها را گفتم که چیزی بگویم و بعد                                             رهایتان کنم می خواهم بگویم : سرمان کلاه رفته است . شعر از هیوا مسیح ، مجموعه ی : همچنان ؛ تا نمی دانم چه وقت

به زبان مادری ام ، ترک و مام وطن ، پارسحرف می دهم و کلمه می ستانم از دریای سیاه و آناتولیتا کوه های بلند و سر به فلک ساییده تا هندوکش و پامیر کلمات من واژه های دوست داشتنی ام همچون قطرات جاری در شریانم گرمند و حیات بخش و چه وسعت و کرانه ای دارند !در پرکشیدن های متوالی ام در ستیغ همیشه استوار دماوند خواهم غنود و این بسیط چشم نواز را به نماز می ایستم !ای کمانگیر اسطوره ای تو چنان بزرگی که خاموشی ات را در این دیار کسی باور ندارد !

دشت ها را ـ سوار باید و نیست شیهه ای در غــبار باید و نیست خفـــــته روح جـــــــرقه در باروت غیـــــرت انفجـــــار باید و نیست دشت ها را ـ سوار باید و نیست شیهه ای در غبار باید و نیست خفته روح جرقه در باروت غیرت انفجار باید و نیست خواب پسکوچه های مستی را نعره ای جانشکار باید و نیست بغض شب در گلوی تلخ من است هق هقی غمگسار باید و نیست تا نمیرد صدای بدعت باغ غنچه ای پای خار باید و نیست بر سپیدار عاشقانه ی پیر عشق را یادگار باید و نیست پاره های تبسم گل را مومیای بهار باید و نیست یا شب چیره یا تسلط نور صحنه ی کارزار باید و نیست ساز خاموش شب نشینان را زخمه ای سازگار باید و نیست در کویر شقاوت خورشید تشنه را سایه سار باید و نیست زخمم از کهنگی پلاسیده است التیامی به کار باید و نیست شعر از : شیون فومنی ( میر احمد فخری نژاد ) از دفتر : پیش پای برگ

انگار در میان ابرها راه می روم . حقیقت دارد ؟! آری ، در میان ابرها قدم می زنم . دریا نزدیک است و آرام دستش را بر شانه ی چپم گذاشته  و هر از گاهی سکوت با بوسه ی دریا بر لب ساحل می شکند . آدم ها در هاله ای خاکستری و سنگین از کنارم می گذرند . طرح اندامشان گنگ و صورت شان ناپیداست . ابر احاطه ام کرده و من انگار فارغ از زمان و مکانم و حس بادبادکی شناور در آسمان را دارم . ابرها از کنارم می گذرند من از میان آنها می گذرم گونه ام خیس ، بر مژه هایم شبنم شبحی از کنارم می گذرد : « چه مه سنگینی » زیر لب زمزمه می کنم : « چه مه سنگینی » ... کجایی ؟ حالا چگونه صورت تو را میان این تصاویر گنگ بشناسم ؟

حرف بزن ! با من حرف بزن ! « ما که نمی توانیم به این زودی بخوابیم . چیزی برایم تعریف کن . لازم نیست که حقیقت داشته باشد . اصلاً یک قصه بگو ! » قصه بگو ! آری بهتر از این نمی شود . من سراپا گوشم . شروع کن ! یکی بود . یکی نبود . ...