آبلوموف

و نوکرش زاخار

از آینه ی بغل پشت سرت چه می بینی ؟

+ ۱۳۹۶/۹/۱۶ | ۲۱:۲۱ | رحیم فلاحتی

  بعد از آن همه ماجرای تلخ دوباره آمده سراغم . نمی دانم یعنی همه ی آن روزهای پرکینه و عداوتی که نسبت به من رواداشت را فراموش کرده. زمان زیادی از آن روزهای تلخ نگذشته که بگویم مشمول مرور زمان شده باشد و من هم خودم را بزنم به فراموشی.

  چگونه آن روز بارانی را فراموش کنم که با کلوچه ی محلی داغ رفتم سراغش و خواستم یک تُک پا تا جلوی ساختمان بیاید تا کمی باهم حرف بزنیم اما او مرا پشت تلفن با لعن ونفرین بدرقه کرد . چگونه فراموش کنم شب هایی را که برای دیدنش زیر پنجره ی خانه اش ایستادم و جواب پیامک وشب بخیر مرا با دشنام داد . و بدتر از آن عملی را مرتکب شد که من از آوردن اسمش نفرت داشته و دارم ... یک طرفه به قاضی رفت و حالا برگشته... همیشه آدم افراط و تفریط بوده . گاه در مهربانی بی حد و حصر و گاه در بدی . این را بارها به خودش هم گفته ام .

  آدم دیگری شده ام . دلم برای خیلی چیزها تنگ نمی شود. دیگر خاطرات مشترک گذشته در ذهنم رفته رفته کمرنگ می شوند. آن هجوم آزار دهنده ی گذشته را ندارند. آدم دیگری شده ام . شاید سرد و بی احساس. شاید ؟!

زشتِ زیبا

+ ۱۳۹۶/۹/۱۵ | ۱۹:۲۰ | رحیم فلاحتی

همیشه برایم دروغ بگو

روزی صدبار... هزاران بار به دروغ بگو:

" دوستت دارم ! "

می دانم که کلاغ ها این را چون شایعه ای ناب

در بستر تمام جنگل های دور و نزدیک

به سان برگ های پاییزی

خواهند گسترد.

و من

جنگلبان پیری خواهم بود

دلخوش به انعکاس این زشتِ زیبا

در میان جنگلی که مرا در آغوش خواهد گرفت .

.

اعجاب

+ ۱۳۹۶/۹/۱۴ | ۲۳:۲۷ | رحیم فلاحتی

عجیب است !

ما به تاس های نریخته باختیم...

 به تاس های نریخته

و به بازی نکرده .

راهنما پس از چشمک

+ ۱۳۹۶/۹/۹ | ۲۳:۴۶ | رحیم فلاحتی

   منتظر بودم. خیابان یکطرفه بود. غرب به شرق. نگاهی انداختم به انتهایش . خبری از اتوبوس نبود.انتظارم کمی طولانی شده بود.دوباره برگشتم به فکر موضوعی که از چند لحظه قبل برایم سوال شده بود. دو دبیرستان مقابل هم، یکی دخترانه و دیگری پسرانه ؟ طبقات و پنجره هایی رودر رو که می شد حتی با ایماء و اشاره دو نفربا هم تبادل محبت کنند.

  چطور این اتفاق افتاده بود و گوشه ای از آسمان به زمین نیامده بود شگفت انگیز بود. یادم آمد دهه ی شصت و هفتاد حتی ترتیب  تعطیلی مدارس دخترانه و پسرانه با فاصله ی زمانی نیم ساعته طراحی می شد تا خدای ناکرده در حین آمد و رفت دانش آموزان ناموسی برباد نرود. در همین افکار غوطه ور بودم که سمند سفیدی در ترافیک خیابان به آرامی از مقابلم گذشت. چشمم به دخترکی که روی صندلی عقب نشسته بود و صورت زیبای قاب شده در مقنعه اش را به سمت پنجره داشت افتاد. نگاه مان به هم گره خورد و لبخندی زدم. لبخندم را با چشمکی استادانه جواب داد که ماتم کرد. انگار چند ثانیه ای زمان برایم متوقف شد.

  وقتی دور می شد هنوز لبخند روی لبش بود. انگار این بار به بلاهت من می خندید. کمی بالاتر اتومبیل راهنما زد و به کوچه ی شهید بیابانی پیچید  ومن ماندم سوال دیگری افزوده شده به انبوه پرسش های بی جوابم .

 

فرجام هذیان

+ ۱۳۹۶/۹/۸ | ۱۸:۵۵ | رحیم فلاحتی

تمام باغ های جهان

با دمیدن هذیان من از مشرق تشویش

خواب تبر می بینند

کابوس حریق

وباد توفنده ای که

رحم بر قامت رعنای شان نمی کند ...

آقا داود صدات چطوره ؟!

+ ۱۳۹۶/۹/۷ | ۲۰:۱۴ | رحیم فلاحتی

   تکیه داده بودم به دیوار کانکس انبار محصول و آرام آرام از لیوانم چای می خوردم و داود غفاری را تماشا می کردم. هدفون پاناسونیک اش را از قلابی که با مفتول درست کرده بود به دیوار آویخته بود و صدایش را آنقدر بلند کرده بود که به راحتی می شد ترانه ی هایده را از آن شنید و لذت برد. اما خودش محو صفحه ی گوشی اش بود. وقتی کمی روی نیمکتی که نشسته بودم جابجا شدم در کمال تعجب دیدم در حال مطالعه ی آیاتی از قرآن است . هنوز از بهت در نیامده بودم که سرگروه مان برای بارگیری محصول صدای مان زد .

کمی پوست کلفت چون پیاز

+ ۱۳۹۶/۹/۵ | ۱۹:۰۰ | رحیم فلاحتی

  در این اواخر سعی کرده ام به گذشته و آنچه که از دست داده ام فکر نکنم . دیروز آخرین شماره ی هفته نامه ی کرگدن را خریدم و به خودم وعده دادم با این حیوان نانجیبِ رام نشدنی پوست کلفت همذات پنداری بیشتری بکنم و آستانه ی تحمل ام را در مقابل درد و رنج زندگی بالا ببرم باشد که مقبول افتد ...

سلام آقای بقال

+ ۱۳۹۶/۹/۴ | ۱۸:۰۸ | رحیم فلاحتی

  در تلاشم کتابخانه ی عمومی محل را پیدا کنم. هنوز موفق نشده ام. یکبار با گوگل مپ تلاش هایی کردم اما موقعیت کتابخانه ها کمی دور بود و منصرف شدم . از بقال محل هم که نمی شود همچین موضوع خصوصی و حتی می توان گفت سرّی را پرس و جو کرد. نه شما را به خدا می شود رفت از بقال محل پرسید: آقا کتابخانه ی عمومی این اطراف کجاست ؟ آقای بقالی که هر روز از مقابل مغازه اش ده ها باراتوبوس خط میدان انقلاب می گذرد و او اظهار بی اطلاعی می کند !!!

باد سردی که از شمال غرب می وزید

+ ۱۳۹۶/۹/۴ | ۱۷:۵۰ | رحیم فلاحتی

  باد سردی می وزید. از صبح . شاید هم از دیشب. شال و کلاه کردم و راه افتادم سمت شرکت. بعد از چهارده سال. همه ی همسن و سال های من در آستانه ی بازنشستگی اند من تازه فیل ام یاد هندوستان کرده. چه عرض کنم برای همین بازگشت مجدد هزار نفر را دیدم و از هفتخوان گذشتم تا موفق شدم به شرکت معظم راه پیدا کنم. امیدوارم شرایط اقتصادی مملکت اجازه بدهد که صنایع سرپا بمانند و ما از کنار سفره ی آن ها نانی بخوریم.

  ناهار امروز شرکت چسبید. چون حس خوبی نسبت به آینده دارم. بعد از روزهای سختی که این چند ماه گذشته داشتم و موقعیت مکانی و کاری ام از بین رفته بود امروز حس کردم سر سفره ای که حاصل دسترنج خودم است نشسته ام .

 همکارهای قدیمی با دیدن من متعجب می شدند و به طرف ام می آمدند. صحبت ها گل می انداخت و می کشید به روزهای خوش گذشته که صنایع سرپا بودند و با تمام توان کار می کردند.

هیولا فعلن خفته است

+ ۱۳۹۶/۹/۳ | ۱۶:۲۵ | رحیم فلاحتی

  دیروز ظهر تو یک دست روزنامه و نان و دست دیگر کیسه نایلونی میوه ،از پله های ساختمان که بی شباهت به راه پله اضطراری نیست خودم را بالا می کشیدم که آقایی صدایم کرد. از دفتر و دستکی که همراهش بود حدس زدم باید ناظر ساختمان همسایه باشد .

  ـ آقا ببخشید شما اینجا ساکنید ؟

  ـ بله بفرمایید .

  ـ شب ها اینجا می خوابید خطرناکه. اطراف ساختمون رو گودبرداری کردن . من بخاطر خودتون می گم ...

  ـ ممنونم آقا! می دونم . فعلن مجبوریم همین جا باشیم ...

  و مکالمه تمام شد و آمدم داخل خانه ای که مرا چون هیولایی می ترساند. بعد از دقایقی آمدم بیرون و به اطراف خانه نگاه کردم. اما به نظر می آمد این هیولا فعلن خواب است و خیال بیدار شدن ندارد و می شود چند صباحی را در آن سر کرد.

آبلوموف
آبلوموف
« صدای همهمه می آید
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم »

سهراب سپهری


« دانایان ناموختگانند
آموختگان، ندانند »

لائو دزو
آرشیو