آبلوموف

  بعد از یک ماه برگشتم سرکار. در تمام طول مسیر از پنجره بیرون را تماشا می کردم . بعد از یک قرنطینه ی خانگی طولانی دیدن محیط خارج از خانه جذاب بود. باران همه جا را شسته بود. و منتظر یک آفتاب بود تا گیاهان و سبزه ها قد بکشند.  با این حال باید احتیاط های لازم را برای دوری از آلوده شدن به ویروس کرونا می کردیم . چون شر ویروس با آب باران دفع نمی شد .صورت ها پشت ماسک بود و چند نفری هم دستکش پلاستیکی دست شان بود که گهگاه صدای خش خش آن به گوش می رسید. شانزده جسم نیمه هوشیار و خواب زده تنگ هم نشسته بودند و بی هیچ فاصله ی اجتماعی به سوی محل کار می شتافتند. شکم های گرسنه نان می خواست. نان ... نان ... قوت لایموت !

  همه ی دیدارهای تازه ای که در ابتدای ورود رخ می داد با احوالپرسی برگزار می شد و دست دادن و روبوسی ها کنار گذاشته شده بود و حتی به نوعی ممنوع بود. از سرویس پیاده که شدیم  دو نفر در دوطرف سالن کارتزنی ایستاده بودند و مایع ضدعفونی به دست های پرسنل اسپری می کردند و یکی دیگر برگه ی پروتکل بهداشتی می داد دست شان و یکی هم با تب سنج پیشانی را نشانه می گرفت ، انگار که بخواهد یک گلوله ی سربی در میان مغزمان خالی کند. و باز ما چشم های مان دنبال نان بود. گرفتن یک لقمه نان و پنیر از رستوران ، که صفی بدون رعایت فاصله ی اجتماعی مقابلش در حال تشکیل بود. و باز غم نان و غم شکم بود و نان و نان ... 

  بعد از یک ماه درب دفتر کارمان را باز کردم . اتاق سرد بود و بوی نا می داد. سعی کردم بخاری را روشن کنم . کمی طول کشید تا روشن شود. پشت میز سرد در فضای نمور اتاق نشستم و به روزهایی که در پیش رو است فکر کردم. اتاق کم کم گرم می شد. سال کاریِ جدیدی آغازشده بود . سعی می کردم در کنار غم نان دیگر غم های جهان را متصور شوم . تمام آنچه که دست یافتن به آنها و عدم دستیابی به آنها همواره آمیخته به غم بود ...

   یکی از موضوع هایی که همیشه به آن فکر می کنم و یا بهتر است بگویم ذهنم را درگیر می کرده شیوه های قدیم و جدید برده داری و مقایسه ی آن ها با هم بوده است و تنها نتیجه ای که حاصلم شده این است که همانطور که علم و جامعه در مسیر زمانی خود دستخوش تغییر و پیشرفت شده است ابزارهای برده داری هم نظام مند و پیچیده و زیرکانه شده اند. انسان ها به تبع نظام های اقتصادی و سیاسی و ... که بر آن ها مسلط اند چنان به بیگاری گرفته می شوند که برده داری قرون هیجده و نوزده میلادی را رو سفید می کنند.

  فرقی نمی کند بالا و پست. درجه و رتبه و نوع مشاغل. انگار سلسله وار کسی بالای سرمان است که شلاق بر گرده مان فرود بیاورد. و در پایین ترین نقطه ی این هرم : کارگر. انگار آفریده شده برای بردگی وقتی کارفرمایی حاضر نیست همین حداقل ها را هم به او بپردازد.

 هنگامی که در پایان سال حداقل دستمزد کارگری تعریف می شود بیشتر این موضوع را لمس می کنم. وقتی کارگری با حداقل دستمزد هشتصد و دوازده هزار تومان با چند سرعائله و بدون خانه و هزاران بدهکاری روزگار می گذراند و حق هیچگونه اعتراض و پرسشی ندارد چه کم از یک بنده ی زرخرید یا برده دارد ؟!