آبلوموف

  خبر عجیبی بود. عجیب و می توان گفت : « نادر در سطح جهان » . صبح خبر را با تعدادی از همکارها در میان گذاشتم. ندیده و نشنیده بودند. به همین دلیل هرکدام با شدت و ضعف متفاوتی ابراز نظر کردند. اما با تمامی حس بدی که نسبت به فرد خاطی داشتم فکر کردم چه اتفاقی می افتاد اگر من جای او بودم ؟ می خواستم بدانم چه اتفاقی در طول روز و یا پیش از آن برایش افتاده که چنان عصبی شده و از کوره در رفته است ؟

  انگار که نشسته باشم پشت میز تدوین . مدام صحنه را پس و پیش می کنم. سر صحنه ی مواجه ام با آمبولانسی که مقابل خانه ام ایستاده بیشتر دقیق می شوم . با دور آرام صحنه را بازبینی می کنم. از جلوی سوپری قاسم می گذرم و  می خواهم سریع بپیچم سمت در و با ریموت بازش کنم و ماشینم را فرو کنم درون لانه اش تا صبح فردا. اما این نرّغول مزاحم، جلوی در، بی صاحب افتاده . هرچه بوق می زنم نه از راننده خبری است و نه بهیار . همان جا پشت فرمان، زنگ می زنم به اوژانس  و کد درج شده روی آمبولانس را می دهم و فریاد زنان از اپراتور می خواهم به راننده بیسیم بزنند تا جنازه ی آمبولانس وامانده اش را از جلوی در بردارد و گرنه ...

  باقی فیلم را خیلی پس و پیش می کنم . اما تصاویر بسیار بی کیفیت است و فقط صدای برخورد جسمی سخت با حلب و آهن پاره ها به گوش می رسد و کمی بعد بریده شدن و صدای تخیله شدید باد از لاستیک ها . سوار ماشینم می شوم صد متر بالاتر آن را پارک می کنم و فاتحانه برمی گردم.هر چه به خانه نزدیک تر می شوم خشمم فروکش می کند و حالم بد و بدتر می شود. نمی دانم . نمی دانم چه شده است . عرق سرد تن و جانم را گرفته است . نمی دانم کجای این ظلمتی که ساخته ام ایستاده ام . من آیا منم ، یا مرد مهاجمی که آمبولانسی را که برای احیای یک بیمار قلبی مراجعه کرده پنچر و تخریب کرده است ؟ هنوز قفل فرمان اتومبیلم درون دست عرق کرده ام قرار دارد. باد پاییزی لرز به جانم می اندازد. به جمعیت اطراف آمبولانس نگاه می کنم. به برانکاردی که همراه بیمار با هن و هن راننده و بهیار از ساختمان کناری پایین آورده شده است . و نگاه می کنم به دستپاچگی راننده ی آمبولانس که سعی می کند صحنه و حادثه ی بوجود آمده را هضم کند . بهیار را ورانداز می کنک که در تقلاست بیمار را زنده نگه دارد تا خودروی امدادی دیگری از راه برسد.

  و در آخر نگاهم به صورت مردی می افتد که روح از جسمش پر کشیده است . و روح بی کالبدش کمی با فاصله از جمعیت انگشت اتهام به سمت من گرفته است .

  بازیگر ماهری بود. از همان ابتدا خودش را زد به غش و ضعف. گفت : « کار من نیست. من نباید برانکارد بلند کنم . من نباید به مریض دست بزنم و ... » . اگر اشتباه نکنم یک سوم مسیر سی کیلومتری را همینطور زر زد و از اینکه باید یکی را در مرکز سی تی اسکن اجیر کنیم تا به شما برای حمل مریض کمک کند و هیچکس بی چشمداشت برای کسی کاری انجام نمی دهد و همه پولکی شده اند، گفت و گفت و گفت.  قصه ای که در آن ده کیلومتر ابتدای مسیر بارها و بارها تکرار شد و من اولین بار بود که زر زرهای یک آدم عوضی را با جان و دل می شنیدم و دم برنمی آوردم. و در این میان بیشتر سکوتم از بغضی بود که با هر بار نگریستن به چهره ی آرام مادر که بی هوش و حواس روی تخت آمبولانس افتاده بود درشت و درشت تر شده بود و داشت امانم را می بُرید. این قصه می توانست خیلی زود به اتمام برسد اما نمی دانم چرا با دانستن راه حل اهمال می کردم. تا این که چند قطعه اسکناس دُرشت را کنار دنده آمبولانس گذاشتم و این چون آبی بود بر روی آتش. و از این جا به بعد سیگارهایی بود که آتش به آتش روشن می شد و راننده ی آمبولانس رفته بود درون جلد واقعی خودش که همان شوفر اتوبوس بود و خاطراتی که این بار کشیده بود به زنبارگی ها و چشم چرانی ها و مسافران خانمی که همیشه از راننده جماعت برای روشن کردن سیگارشان طلب فندک می کردند ...