« ما باید با هم صحبت کنیم ! » دیالوگی رد و بدل می شود و بی اختیار این جمله در ذهنم حک می شود . "ما باید با هم صحبت کنیم ! ". دو طرف ماجرا زن و مردی غربی هستند که به خاطر تحصیل و کار از وظایف همسرداری باز مانده اند . دیالوگی که اکثراً ما باید در فیلم های غربی شاهدش باشیم و جایش در زندگی و حتی نقش بازی کردن هایمان هم خالی است . با همدیگر خوب صحبت نمی کنیم و بدتر از آن گوش کردن را اصلاً بلد نیستیم . جامعه ی شرقی انگار میانه ای با این  « تکیه کلام » ندارد . جامعه ی مرد سالار روش دیگری دارد و می پسندد . « خشونت » ؟! نمی دانم چرا بی اختیار یاد این جمله ی کرباسچی در دادگاه ، خطاب به رئیس دادگاه می افتم که می گفت : « اجازه بدهید کلام در دهان من منعقد بشود ! ... »