خطوط ساحلمان ، خطوط چشمانت و لب ساحلمان                        اگرچه رنگ ندارد بسان لبهایت                                                            صفوف جنگلمان فدای چشمانت . کنار ساحلمان ز جای هر قدمت جوشش آب است که بر جا مانده                                   و برکت عبور تو از این دیار چشم نواز                                                    همه نیکی ها و عشق اهورایی را                                                                 به مهمانیمان فراخوانده است . نه فانوس کشته به باد                      نه قایق شکسته به موج                                     و نه آبسکون که غرق شد در آب                                                           مرا داغدار حادثه نخواهد دید . به وضوح می بینم                         اثر رقص موزون تو را                                                    در کنار ساحل                                                        و دلم پر طپش تر از هر وقت است . سرنوشتم امروز همچو قویی سپید است بر آب برکه ، زیر نور مهتاب                 برکه رنگش از چیست ؟                                        همه اندام تو است                                                          و تو هم سیمینی !