آبلوموف

آدم ها همواره تشنه ی قدرت بوده اند و برای دست یابی به ارکان آن سعی و تلاش بسیار کرده اند . گاه موفق بوده اند و گاه متحمل شکست و مرگ درد ناکی شده اند . البته بوده اند کسانی هم به دلیل نزدیکی به قدرت های مستبد به خاطر سوءظن دچار شکنجه شده و عذاب کشیده و گاه سر بی گناهشان بالای دار رفته است . عباسقلی غفاری فرد در کتاب " تاریخ سخت کشی " به گونه هایی از شیوه های کشتار مغضوبین و گناهکاران اشاره کرده است . با نگاهی به این اعمال وحشیانه گاه متصور می شود حکام مستبد به بهانه ی زهر چشم گرفتن از اطرافیان به دنبال نوعی لذت جویی هم بوده اند . بخشی از این کتاب را با هم می خوانیم :  « شاه عباس اول صفوی گروهی دژخیم داشت که به آنها چیگ یین می گفتند . در زبان ترکی چیگ یا چی به معنی خام و گوشت خام است و یین به معنی خورنده می باشد . چون این دو واژه در کنار یکدیگر بیاید ، به معنی خام خور یا گوشت خام خور خواهد بود . گروهی از این خام خورها یا زنده خواران زیر فرمان ملک بیگ اصفهانی جارچی باشی به سر می بردند و برای مجازات وحشیانه ی گناهکاران آماده بودند . همین که فرمان مجازات از سوی شاه داده می شد ، آنها گناهکار را از یکدیگر می ربودند و بینی و گوش او را به دندان کنده و می خوردند . همچنین ، دیگر اندام های او را به دندان جدا کرده و می خوردند تا گناهکار جان سپارد . این گروه جامه ی ویژه ی خود را داشتند و برای اینکه شناخته شوند تاج های بی عمامه ی کلفت و دراز به اندازه ی یک زرع بر سر می گذاشتند و اطراف آن را با تاغ های پر کلنگ و بوم می آراستند . بیشتر آنها مردمان تنومند و زشت و بلند بالا بودند ...»   برگرفته از : تاریخ سخت کشی ، عباسقلی غفاری فرد ، انتشارات نگاه تهران 1389