آبلوموف

یاد قضیه  آیدین آغداشلو افتادم :(

 

 

خیلی های دیگر هم به اون اسم اضافه شدن . مثل محسن نامجو و ... و خیلی های دیگر که هنوز به کارشون ادامه می دن.

سلام آبلوموف 

راستش قضیه جوری پیچیده است که آدم هر حرفی بزنه ممکنه مورد قضاوت قرار بگیره! خصوصا وقتی خودت هم زن باشی و بخواهی چیزی بگی که ممکنه به مذاق زن ها خوش نیاد یا طرفداری از مردها تلقی بشه.

ولی فارغ از جنسیت، باید دید اولویت هر فردی چیه؟! قبول دارم آدم توی شرایط سخت، ممکنه دچار اشتباهاتی بشه که بعد از گذر از اون مرحله حتی نخواد تصورشون کنه! اما اگر اینطوره، دیگه برای چی داره شکایت می کنه؟ اگر همراهی با استاد برای به ثمر نشستن و چاپ یک کتاب بشه، وقتی اون کتاب چاپ شده، یک معامله ساده صورت گرفته، آیا حالا بعدش می شه مدعی شد؟!!...

این مشکلات همیشه دو سر داره، یکی اون استادی که از موقعیت خودش و قدرتش سوءاستفاده کرده و دیگری اون شاگردی که به طمع بلندپروازی های خودش، حاضره چیزهایی رو قربانی که ممکنه در آینده از کرده ی خودش پشیمون بشه.

قطعا باید قانون جلوی این فسادها رو بگیره. قطعا ما باید یاد بگیریم که هیچ کسی خدا نیست و ممکنه به راحتی هر دو طرف دچار اشتباه بشن... اما من هنوز نتونستم با این مدل شکایت های بعدش کنار بیام. شکایت کردن خوبه، اما یک جورهایی هم باید اونی که داره نقش قربانی رو بازی می کنه محاکمه بشه! نمی تونیم از زیر بار مسئولیت خودمون شونه خالی کنیم. اگر نمی خواهیم مورد تجاوز قرار بگیریم، باید همیشه مراقب این قضیه باشیم و راه های احتمالش رو تا حد ممکن ببندیم. اگر هم رخ داد به قول شما همان زمان شکایت کنیم.

سلام بندباز عزیز !

خیلی دلایل می‌شه آورد (که بخشیش رو دوستان دیگه اشاره کردن) اما من حس می‌کنم مهم‌ترینشون فرهنگ غلطیه که تو جامعهٔ ما جا افتاده که «حتماً کرم از خودت بوده» و شخص اگه زبون باز کنه، حتی اگه اون جملهٔ قبلی رو هم نشنوه، حتماً به خاطر «دست خورده شدن» از همهٔ عالم و آدم طردش می‌کنن... الان که آدما در این موارد حرف می‌زنن به گمونم یه نور امید برای گذر از این فرهنگای اشتباه باشه.

بله ! در ابتدا بیان چنین عملی خیلی سخت و دردناک بوده و هست . اما اینکه در جمع های خصوصی حاضر شدن و مورد آزار قرار گرفتن و این را حتی با گوشه و کنایه به دیگرانی که از این کلاس های خصوصی استفاده می کنند ابراز نکردن واقعا قابل درک نیست. من قبلا دوستی داشتم که مترسک کشتزارمون بود . من همیشه بابت زحمتی که برامون می کشید ازش سپاسگزارم. اگه اون نبود کلاغا چشمامون رو در می آوردند. حرف نمی زد . داد نمی زد . لگد هم نمی انداخت . اما کلاغا جرات نداشتن به ما نزدیک بشن :) 

زیر سایه‌تونه، اگه قدری دقیق‌تر زیر پاتون رو نگاه کنید، پیداش می‌کنید :)

همیشه بالای سرمون بوده و هست:) سرش سلامت 🌷🌷🌷

عزیزید، البته اگه این شاگرد تنبلتون رو قابل بدونید :)

داداش من خودم اون شاگرد تنبل ته کلاسم ، نفرمایید ! 

درود بر تو خال اوغلی

خواندن و دیدن و شنیدن اینها چقدر آدم را دل‌مرده و خسته‌تر می کند. وقتی که فکر می‌کنی این ادبیات است که آخرین پناهگاه توست، سنگری که می‌تواند تورا از کثافت‌های زندگی در امان نگه دارد. اما اینطور نیست. آن زمان خیلی زودتر‌ها این موضوع را فهمیدم و به عده‌ای توضیحاتی دادم. می‌دانی که می‌دانم از چه می گویی و از چه می‌گویم؛ آن کلاس ها...شکل هنر، سیبِ پوکِ تو زردی بود که ارزش خوردن نداشت و اینجور ندارد که ندارد. همان بهتر که آدم به راه خودش باشد. این جسارت و لجن‌مایه‌گی چیز جز آن شکل شدت یافته و دستمالی شده‌ «بودن» نیست. دیگر اینجور بودن با نبودنش فرقی ندارد. شمار روایت قربانیان و حالت ترس خورده آنها که جسارت بیان کردن‌شان زیر بار کلیشه و قضاوت‌ها و ترس ها له شده خود راوی ماجراست، و هر چند مجبوریم دل ببندیم به قوانین برای اثبات مدعا که کم نیست ضعف این قانون زیر چنک مجریان مافنگی.

سن گوربان

درود بر شرفت