آبلوموف

دیر آمـــــــــدی ای نگــــار سرمست       زودت ندهـــــــــــیم دامن از دست بر آتـــــــشِ عشـــقت آب تدبیـــــــــر       چنــــدان که زدیــــــم باز ننشست از رای تو ســـــــر نمـــی توان تافت       وز روی تو در نمـی توان بســـت از پیــــش تو راهِ رفتــــــنم نیســـــت       چون مــــــاهی اوفـــتاده در شست ســـــــــودایِ لبِ شــــــــــکر دهانان        بس تـوبه ی صالحان که بشکست ای ســــرو بلـــــــــــــند بوســــــتانی       در پیـــــش درخت قـــــامتت پست بی چـــــاره کســــــی که از تو ببرید       آســـــــوده تـــنی که با تو پیــوست چشمت به کرشـــمه خون من ریخت        وز قتل خطا چه غـــم خورد مست ســـــــــــعدی ز کمـــــــند خوبرویان        تا جـــــــان داری نمی توان جست ور ســــــــــــر ننــــهی بر آســـتانش        دیگر چه کنی ، دری دگر هست ؟