آبلوموف

نوستالژی خوبیه 

بله ! صد در صد .

حیف مدرسه ابتدایی من دیگه تو محل قدیمش نیست و ساختمونش جابه‌جا شده... حیف...

برای من هم همینطوره . ابتدایی که ویرانه و متروکه است . سه سال دوره راهنمایی هم به همین شکلِ . دوران دبیرستان هم تغییر اسم از شهدا به فردوسی و بعد تغییر رشته و الی آخر . فقط هنگام عبور از کنار ساختمانش می شه اشاره کرد و گفت : " دبیرستان اینجا درس می خوندم ! "  مدارس دیگه هم به همین شکل اند . آنقدر تغییر اسم و مکان داشته اند که اگر کسی به هر دلیلی نیاز به مدارک تحصیلی داشته باشه اول باید بره آموزش پرورش آدرس محلی رو که یک زمانی اونجا درس می خونده رو بپرسه . وگرنه حالا حالاها نمی تونه موفق به پیدا کردن مکان مورد نظرش بشه :(((

چقدر جالب
دلم برای مدرسه ام تنگ شد
:|

بخصوص برای اون ترکه های درخت توت دم در مدرسه  :)))

هم نخواستند وهم نتوانستند ما را به راه راست هدایت کنند
بدترین ضربه رو از معلم سوم ابتدایی و معلم قران دوره راهنمایی خوردم با اینکه خودم معلمم اما ازشون متنفرم گاهی به خودم میگم میبخشم ورها میکنم گاهی هم نمیتونم ببخشم
شاید هم من از بچگی تصور رویایی از مهربانی معلم ها داشتم وشاید بخاطر ثابت کردن همین تصور رویایی به خودم واطرافیانم معلم شدم وشاید بخاطر همین تو اوج کلافگی وخستگی کار با بچه ها بیرون کلاس گریه کردم اما کوچکترین حرفی یا فریادی تو کلاس وسر بچه ها نزدم چون نمیخواستم اونا هم مثل خودم از معلمشون متنفر بشن واین تنفر رو سالها با خودشون حمل کنن هیچ کس به اندازه خودم نمیتونه تلخی تنفر و شیرینی دوست داشتن رو توامان درک کنه هم دوستشون داشتم وهم متنفر بودم

شما هر دو روی سکه رو دیدید :(((

نمور و نمناک،سرد و سیاه،تکرارِ مکررِ کلمات و دروسی که بوی زحم میداد،هوای گرگ و میشِ در شیفت های ظهر و عصر پاییز،باران،باران،شلوار خیس،جوراب خیس و انگشتان چین خورده از رطوبتِ سرد،ترکه های خیس و دستانِ خشکِ یخ زده و صدای تترق تترق به جرم انضباط.شرم از نوع تحقیر و حضور پر بسامد توهم فرار و تنبیه در ساعت ریاضی و اینکه آتش و دوزخ و ترس و خدا ی رحمان و رحیم در ساعت دوم، درس دینی...

خال اوغلی با این توصیف زیبا حال کردم . هر چند سیاه و نمور بود !

بابت پی نوشت هم ممنون ! برای من تازه بود . رفتم پی ایوان ایلیچ . باز هم ممنون !
ببینیمت :))

مدرسه ی ما تخریب شد...

هیچ مکان قابل استنادی نمانده است . انگار تمام خاطرات ما چون سایه بوده که از همان اول قرارش بر دوام نبوده ...

دبستان منو همون اواخر راهنماییم ویرانش کردن ...یادش بخیر چه روزایی بود , الانم که دیگه تهران نیستم از کنار همون خرابه رد بشم و خاطرات رو مرور کنم ...

خونه ی دلتون آباد !
امیدوارم از کنار هیچ ویرانی گذر نکنید مگر به قصد بازدید از خرابه های مداین و تخت جمشید و ...

من تنها کسی هستم که اصلا دلم برای مدرسم تنگ نمیشه چون همیشه یه مصیبتی توش به سرم می اومد فقط موندم چرا با این وضع تنفر چرا معلم شدم ؟ باور کن سوالیه که مدام از خودم می پرسم

یعنی ما مازوخیسم داریم که به اون دوران ترکه ی درخت توت فکر می کنیم :)))

چه خوب که رفتی بهش سر زدی ، دبستان من متاسفانه الان جاده شده. جاده تهران شمال از روش گذشته اما دوست دارم سر بزنم به مدارسم

مدرسه ها همه جاده می شن. نباید گذاشت کسی این جاده ها رو به بیراهه بکشه !
آروم و بی صدا به همه شون سر می زنم . و ذکر فاتحه ای....

مازوخیسم به توان سه دارین بخدا :)))
ترکه خوردن دلتنگی داره ؟ البته پسرا حقشونه دو سال مدرسه پسرونه بودم بلایی به سرم می اوردن که اشکم در می اومد یکیشم پسر خودم بود سر دسته شورشی های کلاس

:)))

پسر کو ندارد نشان از " مادر " :))
تو بیگانه خوانش مخوانش پسر

دوست داشتید دوباره برگردید به اون زمان؟ حالا که این روزها رو دیدید؟

چند روزی است که خیلی به گذشته فکر می کنم . روزهای سختی بود . خیلی سخت . اثرات مخربش هنوز باقی است ...

فکر میکنم بفهمم چی میگید... :)

خواننده های اینجا هم فهیم اند :))

امکانش هست لینک رو در وبلاگ خودتون بگذارید؟ مثل یکی از دوستان، من از اینجا کپی می کنم. 

بله متشکرم !

سروری که لینک کوتاه رو ازش گرفتید، اسپم و تبلیغاتی معرفی شده.

بله انجام شد . بلاگفا حتی این یکی رو هم قبول نمی کنه .مگه اینکه خودتون از وبلاگم کپی کنید . متشکرم !