آبلوموف

به کدامین خاک مرا نشانده ای ؟! هر چه هست بسیار حاصل خیز است                                و پر باران                                            که چنین                                             به شکوفه نشسته است                                                                 از غم                                                                  قامت نونهال من . به کدامین دایه سپرده ای مرا ؟! که از پستانش غم تراویده                              و لالایی اش                                       قصه ی هجران بوده                                                              و چشم انتظاری ! به کدامین رود ؟ به کدامین دریا ؟ بحرالمیت ! یا دریای سیاه ؟! شاید دیگر چشم نواز نباشد      این جمله      وقتی مینی بوس پدر از مقابلم می گذرد      و در انبوهی از دود سیاه                                       می خوانم :                                              « دریای غم ساحل ندارد »