چند روزی است که تصمیم گرفته ام یک عکس تازه بگیرم. از این پرسنلی ها که یک کم روتوش هم شده باشد و به غیر از ارائه به اداره و ارگان مناسب اعلامیه ی فوت هم باشد. عقیده دارم هر چند وقت یکبار باید این کار را کرد. باید عکس مناسبی برای این کار دم دست داشت. چیز ترسناکی نیست. حرف زدن در موردش هم نامیمون و نامبارک نیست. دُرست مثل عکس انداختن برای تهیه ی پاسپورت می ماند. اما این یک فرق اساسی دارد و سفرش بی بازگشت است. مثل سفرهای هوایی مملکت خودمان. و حتی مسافرت با خودروهای وطنی ...

  نمی دانم چرا بین این فکر کردن ها این سوال برایم پیش آمد که چرا خانم ها این کار را نمی کنند و حتی اکثرشان از گرفتن عکس پرسنلی گریزان و حتی متنفرند. البته بلافاصله یادم افتاد که در مملکت ما عرف نیست عکس جماعت نسوان را روی اعلامیه چاپ کنند.حال بیایید فرض کنیم یک در صد این اتفاق می افتاد چه سر و دستی توی آتلیه ها و عکاسی های شهر می شکست و چه چشم و همچشمی ها برای سرخاب و سفیدآب مالیدن ها اتفاق می افتاد.

  با این حال فکر می کنم باید یک عکس شش در چهار، پرسنلی و یا حتی تمام قد برای این کار کنار گذاشت و هر سال تجدیدش کرد. چون بارها اتفاق افتاده که اعلامیه ای دیده و افسوس خورده و گفته ایم : « خدابیامرزدش چه جوون بوده !!! » در حالیکه آن عکس شیک و کروات زده برای شرکت درآزمون استخدام توسط آن مرحوم در سی سال پیش برای یک اداره ی دولتی گرفته شده . پس در این مقوله هم لطفن به روز بودن و نو بودن را فراموش نکنید !

  خدا به همه سلامتی و طول عمر بدهد چه بوی " الرحمن " ی از این پست بلند شد . از خانم های محترم هرکس دستی در پختن حلوا دارد  " بسم الله " !