آبلوموف

آن شــــــغالی رفـت انــدر خُــــــمّ رنگ                                            اندر آن خــــــم کرد یک ســاعت درنگ  پس بر آمـــــــد پوستش رنگین شــده که مـــــــــــنم طاووس علــیین شـــده پشــــــــم رنگـــین رونق خوش یافــته آفـــــــــتاب آن رنگ هـــــــــا بر تافــــته دید خود را ســبز و ســــرخ و فور و زرد خویشـــتن را بر شــغالان عرضـــه کرد جمله گفتند ای شغالک حال چیست که ترا در ســـر نشــــاطی ملتویست از نشــــــاط از مــــا کــــرانه کــرده ای این تکـــــــــــــبر از کجــــــــــا آورده ای یک شغــــالی پیش او شد کای فلان شید کردی یا شــــدی از خوش دلان شـــــــید کــــردی تا بمـــنبر بر جهی تا ز لاف این خـــلق را حسرت دهی پش بکوشــــــیدی ندیدی گـــــرمیی پس ز شــــید آورده ای بی شرمیی گـــــــرمی آنِ اولیـــــا و انبیــــــاست باز بی شــــرمی پناه هر دغـــاست که التفات خلق سوی خود کشـــند که خوشیم و از درون بس ناخوشند  مثنوی معنوی ، بر اساس نسخه ی قونیه ، به تصحیح عبدالکریم سروش انتشارات علمی فرهنگی ، تهران 1378    نقاشی بر گرفته از :slowvelder.wordpress.com