آبلوموف

   قناری همسایه می خواند. آن قدر بلند و بی موقع که خواب را از چشمانم رُبود.همانطور که در میان رختخواب پهلو به پهلو می شدم دشنامی از ذهنم گذشت :

             « پدر کلاغ !!! »

.

چشم های آسمان پُف کرده است.

قطرات باران روی گونه ی تیره و کبودش سُر می خورند.

عطر برگ های تازه رُسته ی چای فضا را معطر می کند.

مادر انگار در دستانش باغ چای به همراه آورده است.

امروز داخل استکانم مهمان بالا بلندی افتاده بود.

چشم به راهت بودم اما نیامدی !

.

در میان دل طوفانی من غوغایی ست
مانده ام حس غریب دل خود
با که آغاز کنم .

ماهی دریاها ؟
یا که با مرغ مهاجر در اوج ؟
گرچه دریا مواج
گرچه دریا پر جوش
ماهیان شهره به خونسردی و صبرند
                                           ولی
                                                زائر ظلمت گیسوی تو را صبری نیست .

مانده ام ماهی وار دل به دریا زده و تن به امواج سپارم
غوطه ور در یم عشق تو شوم
یا که بر شانه ی آن مرغ مهاجر
                                          گذر از عشق تو زیبا بنمایم .

.