+
۱۳۹۳/۷/۲۷ | ۲۰:۰۶ | رحیم فلاحتی
زندگی فراز و فرود بسیار دارد و این امر بر کسی پوشیده نیست . حوادثی عجیب و غریب که پیش بینی آن ها سخت و غیر ممکن است . می توان گفت در برنامه ریزی شده ترین سیستم ها هم امکان انحراف و دور شدن از هدف برنامه ریزی شده وجود دارد و البته همیشه این دور شدن ها زیانبار نبوده و گهگاه نتایج خوشی به بار آورده است .
ما انسان ها با توجه به اهداف کوتاه و بلند مدتی که برای خود تعریف می کنیم در کنار آن یک سری آرزوها و رویاهای قشنگ هم برای خودمان کنار می گذاریم و آن ها را در ذهن مان می پرورانیم و حتی شده است که با آن ها زندگی می کنیم . گاهی بعضی از آن ها آنقدر دور از دسترس اند که فکر کردن به آن ها هم از منظر خودمان و دیگران خنده دار و احمقانه به نظر می رسد . اما !... اما روزگار را چه دیدی ؟ در این روزگاری که تمام کارهایش همچون قمار می ماند و یک سرش بُرد است و سر دیگرش باخت! ای خوشا به حال کسی که روی دور بُرد باشد و آن وقت می توان دید که دست یافتن به هیچ آرزویی محال نیست. حتی آرزویی که دوست عزیزی به حال آبلوموف داشته:
برنده شدن از سوی آکادمی نوبل
+
۱۳۹۳/۷/۲۶ | ۱۹:۲۱ | رحیم فلاحتی
یکی را از بزرگان ائمه پسری وفات یافت . پرسیدند که بر صندوق گورش چه نویسیم ؟ گفت : آیات کتاب مجید را عزت و شرف بیش از آنست که روا باشد بر چنین جای ها نوشتن که به روزگار سوده گردد، و خلایق برو گذرند، و سگان برو شاشند . اگر به ضرورت چیزی همی نویسند این بیت کفایت است :
وه که هر گه که سبزه در بستان
بدمیدی چه خوش شدی دل من
بگذر ای دوست تا به وقت بهار
سبزه بینی دمیده بر گِل من
+
۱۳۹۳/۷/۲۳ | ۲۰:۴۱ | رحیم فلاحتی
پاتریک مودیانو برنده نوبل ادبیات 2014
+ لطفن کلیک کنید!
+
۱۳۹۳/۷/۲۲ | ۲۱:۰۰ | رحیم فلاحتی
« دوستی برای من نشانه ی آن بود که چیزی نیرومندتر از ایدئولوژی، نیرومندتر از کیش و آیین، و نیرومندتر از ملت، وجود دارد . در رمان دوما، چهار دوست اغلب در اردوگاههای مخالف هم هستند و ، بدین سان، مجبورند با یکدیگر زد و خورد کنند. آنان در خفا، و با نیرنگ، دست از کمک به یکدیگر برنمی دارند، در حالیکه حقیقت مورد قبول اردوگاه های خویش را به تمسخر می گیرند . آنان دوستی را برتر از حقیقت و مصلحت ، برتر از اوامر مافوق ، برتر از شاه و ملکه ، و برتر از همه کس و همه چیز می دانند.»
+ برگرفته از کتاب " هویت "، میلان کوندرا،دکتر پرویز همایون پور،نشر قطره 1382،ص58
+
۱۳۹۳/۷/۲۰ | ۲۲:۳۳ | رحیم فلاحتی
شب ِ عیدی اتفاقی گذرم افتاد به وبلاگ خوب « به رنگ آسمان » . عیدیِ خوبی نصیبم شد و دقایق طولانی با صدای " نصرت فاتح علی خان " و قوالی های زیبای او همراه شدم و روح زنگار گرفته ام کمی صیقل خورد !
عیدتون مبارک !
+
۱۳۹۳/۷/۱۲ | ۱۲:۴۵ | رحیم فلاحتی
راه می افتی تا بروی جاییکه دوست داری چند دقیقه ای از سکوت و خلوت آن جا استفاده کنی، در میان قفسه ها بچرخی و کتاب وسوسه کننده ی جدیدی از آن میان بکشی بیرون، ولی بی خبر از همه جا می بینی یک قفل آویز درشت طلایی رنگ که هنوز باد و باران آن را از جلا نیانداخته به در ورودی اش آویزان است .
این ما ، این اول هفته و این هم قصه ی کتابخانه ی عمومی محل !
+
۱۳۹۳/۷/۱۱ | ۲۰:۰۶ | رحیم فلاحتی
یک عرب اسراییلی :
« هیچ احساسی نمی تونه اینقدر وحشنتاک باشه که فکر کنی به دولتی تعلق داری که داره با ملتت می جنگه ! »
+
۱۳۹۳/۷/۱۱ | ۰۹:۵۱ | رحیم فلاحتی
امروز
پس از سال ها انتظار
دختر چشم و ابرو مشکی ِ
زاده ی جلگه ی شمال را
که قرن هاست
ستوده ام
در آستانه ی نسیم نمک آلود ِ دریا و ساحل
به نظاره نشستم .
افسوس ! ...
امشب باید
تمامی شعرهایم را
از نو بسُرایم .
این انتظار بسیار طولانی بوده است .
دیگر نه درمن
و نه در او
تار مویی سیاه
باقی نمانده است .
+
۱۳۹۳/۷/۵ | ۲۰:۰۹ | رحیم فلاحتی
نوشته بودی : « پاییز در راه است مراقب خودت باش ! »
این جا
از پشت پنجره
می بینم :
درخت ها دیگر قبای سبزشان را بر تن ندارند و
پرنده های مهاجر
به دوردست ها باز گشته اند .
و می دانم
دروگرها روز هاست که داس های شان را آویخته اند
و مترسک های ایستاده در کنار مزارع
آماده شده اند برای خوابی طولانی
اما تو! هنوز باور نداری !
که روزهای تنهایی
روزهای بی تو بودن
سرد و غم انگیزتر از پاییز می گذرد .
و طولانی ...
طولانی ...
طولانی ...
+
۱۳۹۳/۷/۳ | ۱۳:۰۵ | رحیم فلاحتی
« ـ عسل! خجلم که کلامم به قدرِ مولوی، حافظ ، عراقی ، شاملو و همه ی آنهای دیگر زیبا نیست . چه کنم که عشق ، زندگی ام را از صدها جهت، ژرفا بخشید؛ اما بهتر نوشتن را هنوز به من نیاموخته است ؟ خواستم ـ مدت ها قبل ـ که سکوتِ عاشقانه را بیاموزم، تو نخواستی . حال، تصور کن که گنگی ناتوان از نوشتن ، از عشق خویش با تو می گوید . دفترت را زنده نگه دار !»
+ برگرفته از : یک عاشقانه ی آرام، نادر ابراهیمی،روزبهان ، چاپ سوم ، مهر 1377، ص76