می پرسم : « ایستگاه مترو نزدیکه ؟ »   می گوید : « آره ! صد متر جلوتر دست چپ . طرحِ نمی تونم برم شرمنده ! »   از تاکسی پیاده می شوم . پول خُرد کم دارم . اسکناس های تاخورده و چروک را می گیرم سمت شوفر و می گویم : « یک لحظه اجازه بدید ! » و انگشت های دست چپ و راست ام شروع می کنند به کاویدن جیب هایم . دُرست مثل معدنچی های آفریقای جنوبی در معادن طلا و الماس . در آن گوشه و کنار تنگ و نمور سکه ی ریزی را لمس می کنم . قبل از اینکه راننده جوش بیاورد می کشم اش بیرون و سریع نگاهش می کنم . مثل عاشقی که صد روز در فراق معشوق اش سوخته باشد صد تومانی را با اشتیاق نگاه می کنم و با ذوق و شوق می گیرم سمت شوفر تاکسی . سکه در کف دست اش غیب می شود . چه می دانم شاید حتی ذوب ! همچون شگرد یک تردست . و کلمات در عبور اتومبیل ها تکه تکه می شوند : « خُ دددد اااااا ب رررر ک ت ! » و به سرعت اتومبیل ها درمیان هم بُر می خورند . شاید صدها و صدها بُر . و دستی که شاید دیگر خوانده نشود .   قدم می زنم . به صد تومانی جادویی فکر می کنم . به همان ریزه میزه ی ناقابل که در کف دست شوفر ذوب شد و من را از غرغرهای احتمالی شوفر تاکسی نجات داد ...   « آقا مواظب باش ! »     پنجه ی پای ام به موزاییک لقی گرفته بود و سکندری خورده بودم . کیف دوشی ام خریدهای خانم جوانی را پخش پیاده رو کرده بود .    ببخشیدی می گویم و تند و دستپاچه  شروع می کنم به کمک . کتابی را که گوشه ای پرت شده برمی دارم . دستی به پشت و روی جلد ش می کشم و به عنوان اش نگاه می کنم . " صد سال تنهایی " . دو دستی می گیرم طرف اش و می گویم : « کتاب خوبی ِ. شاهکارِ ! »   می گوید : « قابلی نداره ! »   و برخورد نگاهی که زود می دزدم و بی اختیار سر می چرخانم . دوباره عذرخواهی می کنم و راه می افتم . " صد " ها آوار می شوند روی سرم . از گلدسته ی مسجد مجاور صدای موذن بلند است . دیوار نوشته مسجد را زیر لب زمزمه می کنم . « صد بار اگر توبه شکستی باز آ ... صد بار ... »  زمزمه می کنم و صد ها رج می شوند در پشت سرم و امتداد مسیری که پیاده می روم  ... « شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت   صد حیف که این آمد و صد حیف که آن رفت ... »   دلم می خواهد روی موزاییک های بزرگ پیاده رو لِی لِی کنم . آره ! لی لی کنم و بدون شرم و خجالت این شعر را با صدای بلند بخوانم : « صد دانه یاقوت دسته به دسته ...  »  ولی شرم می کنم . مردم چه می گویند ؟! سرم را می اندازم پایین و به راهم ادامه می دهم . از پله های طولانی ایستگاه مترو سُر می خورم و می روم پایین . هوای خنکی آن پایین جریان دارد . مثل حیاط بزرگ و پر درخت مادر بزرگ که از در باغ تا ایوان بزرگش بیشتر از صد تا درخت میوه داشت و ما به آن جا می گفتیم تونل درختی . یاد تکیه کلام مادر بزرگ می اُفتم : « صد ساله بشی پسرم ! صد ساله بشی دخترم ! »     کاش می توانستم به مادر بزرگ بگویم : « مامان بزرگ پس چرا کودکی هامون این قدر زود تموم شد ؟ چش رو هم گذاشتیم، صد ساله شدیم . انگار الان صد ساله که تنهاییم ... تنهایی خوب نیست . اصلن خوب نیست مامان بزرگ . مثل تو که خیلی تنها بودی ... »   + این پست سنجاق شد به "صد "مین پست وبلاگ " سمت هایِ روشن نوشتن "