گیرم که این درختِ تناور در قله ی بلوغ آبستن از نسیمِ گناهی ست؛ اما ـ ای ابرِ سوگوارِ سیه پوش! ـ این شاخه ی شکوفه چه کرده ست کاین سان کبود مانده و خاموش ؟   گیرم خدا نخواست که این شاخ بیند ز ابر و باد نوازش اما این شاخه ی شکوفه که افسرد ـ از سردیِ بهار با گونه ی کبود ـ آیا چه کرده بود ؟   « دکتر شفیعی کدکنی ـ مشهد اسفند 1343 »