آبلوموف

اخبارهای ما کلاً از یک فرمول بهره می‌برن. اول با بدبختی بقیه شروع می‌شه ماجرا، بعد با شیبی آروم می‌رسه به خبرهای داخلی. شروع خبرهای داخلی ممکنه با یک انتقاد منفی کوچک شروع بشه، ولی بعد اوج می‌گیره و به سمت گل و بلبل شدن پیش میره. یک وقت‌هایی هم که کلاً اون انتقاد منفی هم نیست. همه چیز از صفر شروع میشه و میره رو به بالا. : |

من ناراضی نیستم.

احتمالا به این خاطر که چند سالی است ژان وال ژان را ندیدم. یکی از خیل عوام شاد.

سلام گُل!

چجوریش رو من نمیدونم ولی تمام شبکه ها یه نموداری دارن که وقتی برنامه‌شون داره دیده میشه، مثل چی میره بالا و یه آمار درستی بهشون میده که مثلا انقدر کیلو تماشاچی داریم در فلان ساعت.

تا وقتی که ملّت، یعنی من و تا و ما میشینیم پای اخبار و اونا میبینن که بینندگان اخبار سراپا گوش نشستن و به خزعبلاتشون گوش میدن، مثل خری که بهشون تیتاپ داده باشی عشق میکنن و فکر میکنن که مردم هم دارن عشق میکنن و به کارشون ادامه میدن.

اما اگر ملت تو ساعاتی که اخبار پخش میشه تلویزیون هاشونو خاموش کنن و یا بزنن یه شبکه ی دیگه، کم کم حساب کار دستشون میاد....(البته یه راه دیگه ای هم هست. بریم آفتابه بگیریم... نه. همون بهتره)

عزیز دلم! از ماست که بر ماست...

وقتی دوربین و میکروفن میاد سمتمون و بهمون میگن درمورد این مسئله فلان چیز رو بگو و نیشمون تا بنا گوش باز میشه و میگیم چشم، نتیجه ش میشه این. تهش هم بخوای اعتراض بکنی پخش نمیکن. نمونه زیاد دارم برای گفتن. چون یه زمانی خودم از نزدیک شاهدِ ساخت برنامه های خبری بودم

احتمالا عیال صرفا جهت تماشای فیلم های خوب خوب دستور!! نفرموده بودند؟! 

:))) 

تا جاییکه عیال ها را می شناسم کمتر دنبال خبر هستند، آن هم از نوع ایرانی اش که میگردد تک تک مرگ و میرهای دنیا را یک کیسه می کند و ساعت به ساعت به خورد ملت می دهد!!